Ontdekkingsreiziger John Cabot signaleerde in 1732 voor het eerst honden op het eiland Newfoundland, een eilandje voor de oostkust van Canada. Het is onbekend waar deze honden vandaan kwamen, waren het inheemse Amerikaanse honden, of waren ze al eerder met Europese kolonisten mee gekomen? Er waren twee types honden, grote harige honden en kleinere, lenige honden met een korte zwarte vacht. Dit zijn uiteindelijk de voorloper van onze huidige labrador.

Tot eind de 18e eeuw waren de bewoners van het eiland voornamelijk afhankelijk van de jacht en de visvangst. De honden waren daarbij een grote hulp. Maar tegen het eind van de 18e eeuw werd er steeds minder gebruik gemaakt van "hondenkracht", en zat het eiland met een groot overschot aan honden. In 1780 werd er een wet uitgevaardigd dat elk gezin nog maar 1 hond mocht hebben, en werden er veel honden op transport naar Engeland gezet. De Engelse adel zag wel wat in deze harde werkers met veel uithoudingsvermogen die ook nog eens graag zwommen en niet koud of warm werden van het grillige Engelse weer. Door selectie werd het uiterlijk eenduidig, werd het reukvermogen verfijnd en kwamen er steeds meer labradors met de zo typische "zachte mond".

Eerst was er alleen de zwarte, deze werd in 1903 erkend, en hoewel de eerste blonde al in 1899 werd geboren (uit 2 zwarte ouders) werd die pas erkend vlak na de eerste wereld oorlog. De bruine werd pas voor het eerst gezien in 1935 en stilaan verovert de grijze/blauwe de wereld, eerst in Amerika en tegenwoordig ook in Europa. Deze laatste is nog steeds geen erkende kleur, maar dit is ongetwijfeld alleen nog een kwestie van tijd.

Al jarenlang is de Labrador, bij ons, het meest populaire ras wat niet zo verwonderlijk is. Zijn vriendelijke, open karakter maakt hem uitermate geschikt als huis- en gezinshond. Deze populariteit heeft natuurlijk ook een keerzijde. Door ondoordacht kweken kan het karakter en het uiterlijk te lijden krijgen. Daarom is het belangrijk om een betrouwbare fokker te zoeken, waar u beide ouders te zien krijgt en waar men u voldoende informatie over de pup en zijn ouders kan geven.

Gelukkig zijn er nog genoeg goede labradors, met een vriendelijk, open en stabiel karakter, voldoende werkwil en die rustig kan zijn als het nodig is. Zelfs een pup is al onderzoekend en voldoende zelfverzekerd om niet te snel onder de indruk te raken van een vervelende ervaring.

De labrador is aanhankelijk en staat graag in het middelpunt van de belangstelling. Dit maakt hem een allemansvriend die, een enkele uitzondering daargelaten, niet erg waaks is. Hij is geduldig en vriendelijk tegenover (kleine) kinderen maar ook andere huisdieren worden meestal alleen maar op een vrolijk gekwispel onthaalt. Hierdoor is hij ook gemakkelijk in een roedel honden gehouden. Ook op de dagelijkse wandeling stellen ze zich onderdanig op naar andere honden, en als ze de kans krijgen willen ze heel graag spelen met elke hond die ze tegen komen. De labrador blijft langer speels dan de meeste andere rassen, wel tot ze een jaar of 2 zijn, hierna woorden ze wat gezapig, op het luie af. Waak ervoor dat hij toch voldoende beweging krijgt, want lekkerbek als hij is, kunnen ze snel te dik worden. Die lekkerbek geeft je natuurlijk wel een geweldig handvat bij de training en opvoeding van je hond! Maak hier dankbaar gebruik van want voor iets lekkers doen ze alles. Wees vooral duidelijk en consequent in de opvoeding. Een speelse labrador zal al snel verward raken bij warrige signalen van de baas en hij snapt dan niet meer wat er van hem verwacht wordt. Als je labrador eenmaal goed getraind is heeft u daar zijn hele leven plezier van, hoewel hij altijd over voldoende eigen initiatief zal beschikken zal hij nooit expres zijn baas, en dienst opdrachten negeren.

De schofthoogte van een reu is ongeveer 56-57 cm, van een teef 54-56 cm. Het gewicht ligt tussen 30 en 35 kg. Houdt er wel rekening mee dat uw labrador een echte lekkerbek is en dat u zijn gewicht levenslang onder controle zult moeten houden.

De vacht van de labrador is kort en stug met een ondervacht en hoeft alleen in de ruiperiode gekamd te worden. De labrador is steeds eenkleurig, zwart, chocolade of leverkleurig en geel, van zeer licht geel/beige tot bijna voskleurig, sinds kort kennen we ook de grijze of blauwe variant, en een heel enkele keer komen er tweekleurige labradors voor, meestal Brown&tan.

Vachtverzorging

Degenen die een kortharige hond aanschaffen om geen haren in huis te vinden kunnen wel eens bedrogen uitkomen. Een kortharige hond met ondervacht heeft een dubbele vacht, en deze ondervacht of onderwol komt 2 x per jaar in de rui. Als deze ondervacht los komt kunt u het best een handje helpen door een goede borstelbeurt, hij is dan het snelst van al die overtollige haren verlost, en u dus ook. Laat uw pup al jong wennen door hem af en toe met een zachte borstel te borstelen. Is uw hond volwassen dan kunt u de vacht tussen de ruiperiodes in het best met rust laten.

Hoe ziet u dat uw hond in de rui is? Natuurlijk vind u haren in huis, maar probeer u nog even te bedwingen met borstelen tot de rui echt goed doorzet. U kunt dit zien doordat de dode haren, die lichter van kleur en dof zijn, naar de oppervlakte schuiven. Dit ziet u het best op de flanken. U borstelt hem dan met een rechte pennenborstel, en eventueel met een fijngetande kam zet de tanden van de kam steeds in een hoek van ongeveer 20 graden op de huid van de hond en kam of borstel steeds met de groeirichting van de haren mee. De haren van uw kortharige hond glanzen hierna weer als vanouds.

Wassen

Probeer uw hond zo weinig mogelijk te wassen, misschien is het voldoende om uw hond goed af te spoelen met lauwwarm water. De vacht van uw hond is vet, waardoor vuil en vocht zich niet vastzet op de vacht. Bij het wassen met shampoo ontvet u de vacht, waardoor vuil en vocht zich echt vastzet op de vacht. Het gevolg kan zijn dat uw hond er, de dag nadat hij gewassen is, viezer uitziet dan voor zijn wasbeurt! Als het toch nodig is om hem te wassen, doe het dan met een milde honden- of puppyshampoo, gebruik geen shampoo voor mensen, de PH waarde van onze huid is volledig anders dan de PH waarde van de huid van de hond, waardoor onze shampoo nog veel agressiever voor zijn vacht is.

Binnenkort worden er weer labrador pups geboren, waarschijnlijk in de kleuren zwart en charcoal (donkergrijs)